انواع ایمپلنت دندان

 در مقالات آموزشی جراحی و کاشت ایمپلنت, مقالات عمومی دندانپزشکی

اطلاعات افراد در سراسر دنیا از تأثیرات مواد مختلف روی بدن انسان رو به افزایش است و نگرانی بیماران دندانی از موادی که با بدن آنها تماس پیدا می کند و تأثیر آنها روی سلامتشان روز به روز افزایش می یابد. هنگام کار گذاری ایمپلنت های دندانی، ایده آل ترین کار استفاده از گزینه های است که کمترین واکنش را ایجاد کنند و کمترین میزان سمیت را داشته باشند. علاوه بر این، مهم است استحکام، موفقیت بالینی، و دیگر عوامل مرتبط چنین موادی بررسی شوند.

طی سال ها، محققان و دندانپزشک ها به سوی استفاده کمتر از فلز داخل بدن گرایش پیدا کرده اند. فلزی که می تواند جایگزین تیتانیوم برای ساخت ایمپلنت های دندانی شود، زیرکونیا است. افرادی که نسبت به سلامت خود حساس هستند، پیوسته این سؤال را می پرسند که آیا ایمپلنت های دندانی زیرکونیا از ایمپلنت های تیتانیومی بهتر هستند؟ پاسخ این پرسش ساده نیست، زیرا مهم است مزایا، محدودیت ها، خطرات احتمالی و دیگر عوامل را مد نظر قرار دهیم.

 

 

موادی سازنده ایمپلنت

موادی سازنده ایمپلنت

ایمپلنت زیرکونیا چیست؟

ایمپلنت های دندانی ابزارهای پزشکی هستند که برای جایگزین دندان ها شدن استفاده می شوند. از دهه ۱۹۶۰، ایمپلنت های تیتانیومی ایمپلنت های استاندارد بوده اند. طی چندین دهه موفقیت بالینی و نوآوری، ایمپلنت های تیتانیومی با نرخ موفقیت ۹۴ تا ۹۷ درصد، به یکی از موفق ترین ابزارها در دنیای پزشکی تبدیل شده اند.

ایمپلنت های زیرکونیا جایگزینی برای ایمپلنت های تیتانیومی هستند. آنها در سال ۱۹۸۷ وارد بازار شدند و اخیراً توجه زیادی را به خود جلب کرده اند.

ایمپلنت زیرکونیا از چه ماده ای ساخته شده است؟

ایمپلنت های دندانی زیرکونیا عموماً تحت عنوان مواد “سرامیکی” فاقد فلز در بازار معرفی می شوند که سفید رنگ و شبیه دندان های طبیعی است و همه مزایای ایمپلنت های سنتی تیتانیومی را دارد. جالب اینکه، عدد اتمی زیرکونیوم ۴۰ است و باعث شده است به فلزی transitional تبدیل شود. ایمپلنت های زیرکونیا به شکل اکسید زیرکونیوم وجود دارند (که اغلب تحت عنوان زیرکونیا به آن اشاره می شود). هر سرامیکی ساختار کریستالی دارد که هم اتم های فلزی و هم اتم های غیر فلزی را در خود دارد، اما ترکیب آنها هرگز تحت عنوان فلزی شناخته نمی شود. افزودن اکسید موجب تغییر ساختار، رفتار، و نام آن شده است.

سطوح ایمپلنت های سنتی تیتانیومی به شکل اکسید تیتانیوم استفاده می شوند، بنابراین چرا فلز تلقی می شوند؟ زیرا ایمپلنت های تیتانیومی فلزاتی به رنگ خاکستری هستند و زیرکونیا سفید است. تفاوت ساده در رنگ یکی از مهم ترین دلایلی است که این نوع ایمپلنت های دندانی ابداع شدند و در نظر عموم به شهرت رسیدند. ادعاهای متعددی وجود دارند مبنی بر اینکه رنگ خاکستری ایمپلنت های تیتانیومی باعث شده است ظاهر زیبایی نداشته باشند. با این حال، با کار گذاری صحیح با کمک راهنمای سه بُعدی جراحی و استفاده از زیرکونیای سفید برای اباتمنت، پیوسته می توان نتایج زیبایی داشت.

 

 

 

موادی سازنده ایمپلنت

موادی سازنده ایمپلنت

آیا ایمپلنت های زیرکونیا بهتر از ایمپلنت های تیتانیومی هستند؟

مطالعات نشان داده اند که تماس ایمپلنت با استخوان در هر دو نوع ایمپلنت های تیتانیومی و زیرکونیا شبیه یکدیگر است. این مقدار استخوان در تماس با ایمپلنت است و ثبات ایمپلنت در دهان بیمار را مشخص می کند. تنها با این معیار می توان گفت مواد تفاوت زیادی ایجاد نمی کنند، با این حال، عوامل دیگری نیز هستند که باعث می شوند خطر زیرکونیا بالا برود.

آیا ایمپلنت های زیرکونیا بی خطر هستند؟

حساسیت به تیتانیوم

شاید بزرگترین نگرانی بیماران این باشد که آیا ممکن است آنها به تیتانیوم حساسیت داشته باشند. در واقع، بسیار نادر است که کسی به تیتانیوم حساسیت واقعی داشته باشد. مطالعات حاکی از این هستند که کمتر از ۶/۰ درصد از بیماران به تیتانیوم حساسیت دارند. بواسطه حساسیت ضعیف، تست پچ Patch استفاده محدودی دارد و تست معتبری که برای تشخیص حساسیت استفاده می شود تست ملیسا است. علاوه بر این، این تست نشان داده شده است که در برخی موارد به اشتباه نتیجه مثبت نشان داده است.

معمولاً نمی توان ایمپلنت های زیرکونیا را زیر لثه ها رها کرد تا بهبود پیدا کنند.

فرایندی که با آن ایمپلنت های دندانی در استخوان ثابت می شوند، اسئواینتگریشن نامیده می شود. این فرایند معمولاً حدود ۶ ماه زمان می برد تا تکمیل شود. وقتی ایمپلنت دندانی با جراحی داخل استخوان قرار می گیرد، باید بتوان به مقدار مشخصی آن را حول محور گشتاور چرخاند تا از ثبات اولیه برخوردار باشد. ایمپلنت هایی که ثبات اولیه خوبی ندارند، لازم است به مدت ۳ تا ۶ ماه زیر لثه ها باقی بمانند. اکثر ایمپلنت های دندانی زیرکونیا، بواسطه طراحی یک تکه آنها، نمی توانند زیر لثه بهبود پیدا کنند، به این معنا که آنها اباتمنت متحرکی ندارند اما قطعه ای دارند که به ایمپلنت چسبانده می شود.

وقتی زیرکونیا تنظیم می شود، ممکن است ترک های ریزی ایجاد شوند که موجب شکسته شدن آنها می شوند.

تحقیقات قبلی حاکی از این هستند که، گرچه زیرکونیا تحت فشار ماده بسیار محکمی است، اما انعطاف چندانی ندارد و می تواند شکسته شود. این بویژه زمانی اتفاق می افتد که زیرکونیا با دریل دندانپزشکی تنظیم می شود. بر خلاف برخی دیگر از ایمپلنت های دندانی، وقتی زیرکونیا تنظیم می شود، ترک های ریزی ممکن است بوجود بیایند که در نهایت موجب شکسته شدن روکش یا حتی ایمپلنت زیرکونیا خواهند شد. در ایمپلنت های سنتی، ایمپلنت هرگز تنظیم نمی شود. از آنجا که ایمپلنت های زیرکونیا یک تکه هستند، دندانپزشک باید بالای ایمپلنت را آماده نماید تا متناسب با دهان بیمار درآید. این مشکلی است که وقتی بروز پیدا می کند که ترک های ریز شروع به شکل گیری می کنند و حتی می توانند پیشروی کنند تا جایی که موجب شکسته شدن ایمپلنت شوند و لازم است ایمپلنت خارج شود.

ایمپلنت های زیرکونیا با قطر کوچک مستعد شکسته شدن هستند.

همانطور که در بالا ذکر شد، زیرکونیا تحت فشار بسیار محکم است اما تحت فشارهای الاستیک تا حدودی شکننده است. به همین دلیل است که ایمپلنت های زیرکونیا با قطر کوچک با مشکل مواجه می شوند. اغلب در دندانپزشکی، بواسطه نازک بودن استخوان یا اندک بودن فضای بین دندان ها، دندانپزشک باید از ایمپلنت های با قطر کوچک (بین ۳ تا ۷۵/۳ میلی متر) استفاده نماید، با این حال میزان موفقیت آنها قطعی نیست.

روکش های ایمپلنت های زیرکونیا تنها قابل چسباندن هستند و نمی توان آنها را پیچ کرد.

در ایمپلنت های سنتی، روکش را هم می توان با چسب متصل کرد هم با استفاده از پیچ. اکثر ایمپلنت های زیرکونیا “طراحی یک تکه” دارند و روکش آنها باید با چسب متصل شود. شاید ظاهراً مشکل برانگیز نباشد، اما هست. بافت اطراف دندان ها و اطراف ایمپلنت ها بسیار متفاوت هستند و منجر به بروز مشکلات متعددی برای استخوان و بافت اطراف ایمپلنت ها می شوند. برخی تحقیقات نشان داده اند چسب می تواند داخل بافت فرو برود و منجر به بروز التهاب، تحلیل استخوان، و نفوذ و تکثیر باکتری شود و حتی منجر به شکست ایمپلنت دندانی شود. به همین دلیل است که دندانپزشک ها معمولاً تلاش می کنند ایمپلنت ها را با راهنمای سه بعدی دیجیتالی، به بهترین شکل ممکن بکارند تا بتوانند از روکش های پیچ شونده استفاده کنند و چسب را از سیستم ایمپلنت ها خارج نمایند.

دست دندان ها با اباتمنت های یک تکه قابل استفاده نیستند.

بسیاری از بیمارانی که کاشت ایمپلنت دارند، یا همه دندان های خود را از دست داده اند یا همه دندان های آنها نیاز به تعویض دارد. کاشت ایمپلنت راهی فوق العاده برای احیاء اعتماد به نفس، جویدن صحیح، و بهبود کیفیت زندگی است و اغلب می توانند زندگی فرد را تغییر دهند. این نوع درمان ها نیاز به طراحی عالی دارند تا بتوانند عملکرد خوبی داشته باشند. اباتمنت های سفارشی و روکش های پیچ شونده از جمله الزامات کاشت ایمپلنت برای دست دندان کامل هستند. از آنجا که ایمپلنت های زیرکونیا طراحی یک تکه دارند، انجام این کار با آنها غیر ممکن خواهد بود.

5/5 (1 نظر)
0/5 (0 نظر)
نوشته های توصیه شده

Leave a Comment