بی حس کننده های دندانپزشکی چگونه عمل می کنند؟

مانند همه چیزهای دیگری که به دندانپزشکان ربط دارند، به نظر می رسد احتمالاً بی حس کننده های دندانپزشکی در ابتدا مقداری ترسناک باشند. ما این واکنش روده را درک می کنیم. اگر دندانپزشک شما برای یک فرایند به شما دارویی دهد، احتمالاً به این معناست که فرایند واقعاً جدی است، درست است؟ حتی ممکن است شما فکر کنید که دندانپزشک از بی حس کننده ها تنها برای فرایندهای خطرناک و بویژه پیچیده استفاده می کند.

ما می خواهیم برای شما توضیح دهیم چرا این ترس ها بی پایه و اساس هستند. در حقیقت، بی حس کننده های دندانپزشکی بی خطر، مؤثر، کمک کننده، و کاملاً عادی هستند. دندانپزشکان از آن هر روز برای همه انواع مختلف فرایندها استفاده می کنند. تنها به این دلیل که لازم است شما از بی حس کننده ها برای فرایند دندانپزشکی خود استفاده کنید به این معنا نیست که مشکلی جدی برای دندان های ما بوجود آمده است.

دندانپزشکان از چه بی حس کننده هایی استفاده می کنند؟

دندانپزشکان از انواع مختلف بی حس کننده ها برای اهداف متفاوتی استفاده می کنند. نوع ماده ای که آنها استفاده می کنند به کاری بستگی دارد که نیاز است داروی بی حس کننده انجام دهد. در اینجا به معرفی سه ماده کنترل کننده درد می پردازیم که عموماً در مطب های دندانپزشکی استفاده می شوند، اینکه چطور کار می کنند، و آنها برای چه هدفی استفاده می شوند.

بی حس کننده های دندانپزشکی

بی حس کننده موضعی (ژل)

بی حس کننده های موضعی در یک منطقه خاص بافت نرم اعمال می شوند تا آن را بی حس کنند و عموماً تحت عنوان ژل بی حس کننده به آنها اشاره می شود. دندانپزشکان معمولاً آن را با یک گوش پاک کن پنبه ای یا یک گلوله پنبه روی موضع اعمال می کنند. برای آنکه عملکرد مؤثرتری داشته باشند، دندانپزشک اجازه می دهد ژل برای چند دقیقه روی سطحی که در حال بی حس کردن آن است باقی بماند.

به طور کلی، دندانپزشکان از بی حس کننده های موضعی برای بی حس کردن گونه یا لثه قبل از تزریق بی حس کننده های موضعی استفاده می کنند تا تزریق راحت تر انجام شود. این ژل ها روی سطوح مخاطی یا لثه ها بهترین عملکرد را دارند، اما نمی توانند به اعصابی که در عمق زیر لثه ها یا داخل دندان ها قرار دارند برسند. هرگاه لازم باشد دندانپزشک داخل دندان را با دریل تخلیه نماید (مثلاً مانند زمانی که قصد پر کردن دندان را دارند)، لازم است چیزی بیشتر از یک بی حس کننده موضعی استفاده کنند. این احتمال وجود دارد که دندانپزشک بی حس کننده های موضعی برای هر فرایندی استفاده نمی کند. اگر دندانپزشک شما از ژل بی حس کننده استفاده نمی کند، نگران نشوید. اگر نگران بی حس کننده ای هستید که برای شما استفاده می شود، راحت باشید و سؤال بپرسید.

بی حس کننده های دندانپزشکی

بی حس کننده های موضعی (تزریقی)

دندانپزشکان از بی حس کننده های موضعی با تزریق مستقیم آن درون منطقه ای استفاده می کنند که می خواهند بی حس شود. بی حس کننده های موضعی به طور موقت اعصاب را در قسمت خاصی از دهان غیر فعال می کنند. پس از تزریق آن، دندانپزشک می تواند فرایندهای مختلفی را در آن منطقه انجام دهد بدون آنکه بیمار آن را احساس کند. دندانپزشک معمولاً پس از اعمال ژل بی حس کننده موضعی، بی حس کننده موضعی را با استفاده از یک سوزن بسیار نازک تزریق می کند. به ندریت پیش می آید که بیمار هنگام تزریق بی حس کننده دردی احساس کند. در بدترین شرایط، آنها ممکن است یک فشار جزئی و مختصر در محل تزریق احساس کنند.

لیدوکائین پر استفاده ترین بی حس کننده در دندانپزشکی است، اما انواع مختلف دیگری نیز وجود دارد. علاوه بر خود داروهای بی حس کننده، تزریق ها اغلب شامل مقدار اندکی اپی نفرین هستند (که بدن شما از قبل مقادیر بیشتری از آن را تولید می کند) تا عروق خونی اطراف محل تزریق را منقبض نماید و به ماده بی حس کننده کمک کند مؤثرتر عمل کند مدت زمان طولانی تری دوام داشته باشد. دندانپزشکان از بی حس کننده های موضعی برای فرایندهای دندانی استفاده می کنند که بدون آن دردناک خواهند بود، مانند درمان های ریشه (عصب کشی)، کشیدن دندان، یا پر کردن آن. بی حس کننده های موضعی امروزی قادر هستند به طور مؤثری هر منطقه ای که ممکن است تحت تأثیر فرایند تهاجمی دندانپزشکی قرار بگیرند را بی حس کنند.

بی حس کننده های دندانپزشکی

اکسید نیتروز (گاز خنده)

اکسید نیتروز یا گاز خنده گاز بدون بو و بدون رنگی است که عموماً برای کاهش نگرانی بیمار در طول فرایند های دندانپزشکی مورد استفاده قرار می گیرد. گرچه از نظر تکنیکی بی حس کننده محسوب نمی شوند، اما مقداری خاصیت کنترل درد دارند. به این دلیل “گاز خنده” نامیده می شوند که هنگامی که استنشاق می شوند خوشحالی القاء می کنند. دندانپزشکان آنها را از طریق ماسک تنفسی منتقل می کنند که روی بینی بیمار قرار می گیرد. بیمار مخلوطی از گازها را استنشاق می کند که معمولاً شامل ۳۰% اکسید نیتروز و ۷۰% اکسیژن است.گاز ظرف چند دقیقه شروع به عمل می کند. دندانپزشکان معمولاً پس از اتمام درمان، به راحتی با تغییر گاز استنشاقی به ۱۰۰% اکسیژن، تأثیر آن را معکوس می کنند.

اکسید نیتروز بیمار را به خواب نمی برد، اما روی سیستم عصبی تأثیر دارد. این گاز اساساً به عنوان وسیله ای برای آرام کردن بیمارانی که استرس دارند استفاده می شود، اما مقداری ویژگی های حساسیت زایی هم دارند که به کنترل درد کمک می کنند. اکسید نیتروز قابل اعتماد و بی خطر تلقی می شود زیرا تأثیرات آن خفیف هستند و به راحتی معکوس می شوند. این گاز برای فرایندهای دندانپزشکی ایده آل است زیرا بیمار تحت آن هشیار باقی می ماند و می تواند به پرسش ها پاسخ دهد. دندانپزشک نیز می تواند به راحتی مقدار اکسید نیتروز اعمال شده برای بیمار را کنترل نماید. دندانپزشک از اکسید نیتروز همراه با بی حس کننده های موضعی استفاده می کند، نه به جای آن.

چرا از بی حس کننده ها استفاده می کنیم؟

فرایندهایی مانند پر کردن دندان، روکش کردن آن، و درمان ریشه شامل دریل کردن داخل دندان به منظور تخلیه بافت پوسیده دندان هستند. در مورد درمان های ریشه، دندانپزشک مجبور است بافت ها و اعصاب ملتهب یا بیمار پالپ را تخلیه نماید. خوشبختانه، بی حس کننده ها اجازه می دهند دندانپزشک این فرایندها را بدون هیچ خطری و به صورت مؤثر در محیط کنترل شده مطب دندانپزشکی انجام دهد، در حالی که بدن شما می داند چه اتفاقی در حال وقوع است.

بدون بی حس کننده های دندانپزشکی، برخی از فرایندهای دندانپزشکی نسبتاً دردناک خواهند بود، حتی اگر به صورت کاملاً درست انجام شوند. بی حس کننده ها اعصاب دهان شما را بی حس می کنند تا آنها را از انتقال سیگنال های درد به مغز باز دارند. شما این فرایندها را دردناک تلقی نخواهید کرد. پس از اتمام فرایند، به مدت دو روز ، ممکن است تنها مقداری درد داشته باشید، و در محل تزریق نیز ممکن است مقداری سوزش داشته باشید. این ناراحتی کاملاً طبیعی است، و معمولاً نتیجه ورود سوزن به داخل لثه یا عضلات دهان در طول تزریق است.