عفونت ایمپلنت های دندانی (پری ایمپلنتایتیس)
در این نوشته می خوانید:
عفونت ایمپلنت یا همان (پری ایمپلنتایتیس Peri-implantitis) بیماری عفونی است که موجب بروز التهاب در بافت های نرم و سخت اطراف ایمپلنتی می شود که فرایند اسئواینتگریشن اطراف آن اتفاق افتاده است، که منجر به از دست رفتن استخوانی می شود که دندان را حمایت می کند. این مشکل ممکن است برای همه افرادی که ایمپلنت دندانی دارند اتفاق بیفتد، اما عواملی که خطر آن را بالاتر می برند عبارتند از:
- مصرف تنباکو
- شرایط پزشکی سیستمیک که به خوبی تحت کنترل درنیامده اند (از جمله، دیابت، پوکی استخوان، حساسیت بعدی استخوان فک).
- داشتن سابقه پریودنتیت و عدم اقدام به درمان.
- بهداشت ضعیف دهان و دندان ها.
- عادات پارافانکشنال (مانند براکسیسم).
- عوامل ناشی از اشتباهات پزشکی (از جمله فقدان استحکام اولیه و بارگذاری زود هنگام در طول دوره بهبود)
پری ایمپلنتایتیس عفونت ایمپلنت دندانی
علائم عفونت ایمپلنت
- افزایش تدریجی عمق فاصله بین ایمپلنت و لثه طی فرایند پروب کردن فضای اطراف ایمپلنت های دندانی.
- ترشح و تراوش چرک از فضای پیرامون ایمپلنت های دندانی.
- خونریزی در پی پروب کردن فضای اطراف ایمپلنت های دندانی.
- ظاهر بالینی بافت ملتهب (خونریزی، تورم، تغییر رنگ، ترشح چرک، و تجمع پلاک/ جرم).
- از دست رفتن تدریجی استخوانی که حمایت ایمپلنت را به عهده دارد، در تصاویر رادیو گرافی بعدی (تصاویر ۱ و ۲): از دست رفتن استخوان حمایت کننده اطراف، بیش از ۲/۰ میلی متر در سال، پس از تغییر شکل فیزیولوژیک مورد انتظار.
پری ایمپلنتایتیس عفونت ایمپلنت دندانی
- البته این مشکل همیشه با علائم همراه نیست.
- شدت درد: عموماً هیچ دردی احساس نمی شود.
- برخی افراد درد یا حساسیت خفیفی حین مسواک زدن یا لمس موضع دارند.
- وجود مزه بد داخل دهان: این مشکل بویژه زمانی قابل توجه می شود که ترشحات چرکی اطراف ایمپلنت افزایش پیدا کند.
- افزایش تحرک پذیری (در مورد ایمپلنت هایی که با شکست مواجه می شوند).
- لنفادنوپاتی Lymphadenopathy یا تورم غدد لنفاوی
بررسی های لازم برای تشخیص پری ایمپلنتیت
- تأیید وجود عوامل و مشکلات پزشکی از جمله وجود روکش های نامناسب، تأثیر مواد خارجی (سمان یا چسب اضافی دندانپزشکی)، اجزاء شل، و غیره.
- بررسی وجود فشار بیومکانیکی نا مناسب با ارزیابی اکلوژن برای وجود:
- فعالیت بیش از حد
- بار گذاری بیش از حد اکلوژن
- جابجایی روکش روی ایمپلنت (باید روکش برداشته شود تا مشخص شود آیا ایمپلنت حرکت می کند یا خیر)، ترک یا شکستگی روکش روی ایمپلنت.
- جستجوی پریودنتیت فعال در دیگر قسمت ها.
- ارزیابی وجود دیگر مشکلات مربوط به استخوان.
- انجام جراحی اکتشافی.
تشخیص پری ایمپلنتیت بر اساس ارزیابی های بالینی و تصاویر رادیوگرافی انجام می شود. این مشکل ممکن است با موکوزیت اطراف ایمپلنت اشتباه گرفته شود.
پری ایمپلنتایتیس عفونت ایمپلنت دندانی
درمان عفونت ایمپلنت
اهداف دراز مدت، توقف پیشرفت بیماری و حفظ محل کاشت ایمپلنت هستند. بسته به علت اصلی مشکل، درمان خاصی انتخاب می شود. مدیریت صحیح پری- ایمپلنتیت اغلب نیازمند مراجعه به دندانپزشک یا پریودنتیست (متخصص و جراح لثه) است. درمان هایی که برای این مشکل در نظر گرفته می شوند به علت بروز آن بستگی دارند:
علت: عفونت باکتریایی
- کنترل عفونت باکتریایی مزمن و کاهش التهاب در بافت ها:
- جرمگیری مکانیکی
- درمان آنتی میکروبیال موضعی و/ یا سیستمیک
- بهبود وضعیت بهداشت دهان توسط بیمار تا زمانی که محل اطراف ایمپلنت به سلامت نسبی برسد.
- در ارزیابی های مجدد، در صورتی که بدن واکنشی قانع کننده به درمان های غیر پزشکی نشان ندهد، باید جراحی انجام شود. وجود چسب اضافی دندانپزشکی باید مورد بررسی قرار بگیرد و در صورت تأیید برداشته شود.
پری ایمپلنتایتیس عفونت ایمپلنت دندانی
- سم زدایی سطح ایمپلنت با استفاده از ابزارهای مکانیکی (مانند ابزارهای جرمگیری با فشار بالای هوا، ضد عفونی سازی با لیزر) و / یا اعمال مواد شیمی درمانی (مانند اسید سیتریکی که به حداکثر میزان اشباع خود رسیده است یا اعمال تتراسایکلین با استفاده از گلوله پنبه کتانی یا مسواک).
- توصیه می شود پس از جراحی، آنتی بیوتیک های سیستمیک مورد استفاده قرار بگیرند.
پری ایمپلنتایتیس عفونت ایمپلنت دندانی
علت: فشارهای بیومکانیکی
باید فرایندهای زیر انجام شوند:
- بررسی تناسب روکش روی ایمپلنت.
- تغییر در تعداد و موقعیت ایمپلنت های دندانی.
- ارزیابی اکلوزال.
تغییر در طراحی روکش روی ایمپلنت، تعویض قطعه ترمیمی معیوب، و اصلاح بارگذاری اکلوزال (با بهبود تعداد و موقعیت ایمپلنت های دندانی، تعدیل اکلوژن، و اسپلینت اکلوزال برای بیمارانی که فک آنها فعالیت زیادی دارد) می تواند پیشرفت تخریب بافت های اطراف ایمپلنت را متوقف کند.
- انجام جراحی، در صورت لزوم.
- سم زدایی سطح ایمپلنت با استفاده از ابزارهای مکانیکی (مانند ابزارهای جرمگیری با فشار بالای هوا، ضد عفونی سازی با لیزر) و / یا اعمال مواد شیمی درمانی (مانند اسید سیتریکی که به حداکثر میزان اشباع خود رسیده است یا اعمال تتراسایکلین با استفاده از گلوله پنبه کتانی یا مسواک).
- توصیه می شود پس از جراحی، آنتی بیوتیک های سیستمیک مورد استفاده قرار بگیرند.
- انجام جراحی، در صورت لزوم.
علت: عوامل کمکی
عوامل دیگری نیز هستند که ممکن است به عنوان عامل کمکی در پیشرفت پری- ایمپلنتایتیس عمل کنند. در غیر اینصورت، درمان هنوز هم شامل برداشتن عفونت باکتریایی یا اصلاح فشارهای بیومکانیک است.
عوامل کمکی ممکن:
- محدوددیت های آناتومیک: عدم وجود استخوان کافی در محل کاشت ایمپلنت در زمان جایگذاری آن.
- تروما یا آسیب هایی که طی جراحی وارد می شوند: گرم شدن بیش از حد استخوان در طول جایگذاری ایمپلنت های دندانی.
- واکنش غیر عادی بافت میزبان.
پرداختن به عوامل خطرزای احتمالی
- درمان پریودنتال فعال و بهبود بهداشت دهان
- دادن مشاوره به بیمار در خصوص مصرف تنباکو.
نکات
- هیچ اتفاق نظری روی بهترین مواد احیاء کننده و هیچ اطلاعات دراز مدتی در خصوص موفقیت درمان های احیاء کننده وجود ندارد.
- مهم است بیماران بدانند که احیاء بافت ها، نه قابل پیش بینی است و نه به یک ایمپلنت یکپارچه و محکم بستگی دارد. بیماران باید در تصمیم گیری برای نجات یا تعویض ایمپلنت مشارکت داشته باشند.
- تکنیک های متعددی برای سم زدایی سطوح ایمپلنت ها مورد استفاده قرار گرفته اند، اما هنوز یک قانون استاندارد برای آنها تعریف نشده است.
درمان ایمپلنت هایی که با شکست مواجه شده اند
با وجود تحلیل قابل توجه استخوان یا جابجا شدن ایمپلنت، ممکن است ایمپلنت برداشته شود و گزینه های دیگر برای جایگزینی دندان از دست رفته (جایگزینی ایمپلنت با پروتزهای پارسیل متحرک و ثابت) مورد بحث قرار بگیرند.
