مراحل نصب روکش ایمپلنت دندانی
در این نوشته می خوانید:
در مقاله قبل مراحل مختلف ساخت روکش های پیچ شونده روی ایمپلنت های دندانی را برای شما شرح دادیم. در این مقاله برای شما توضیح می دهیم پس از تحویل گرفتن این روکش های آماده از آزمایشگاه دندانی، چگونه به ایمپلنت متصل می شوند. در انتها به مزایای آنها اشاره خواهیم کرد.
مهمترین نوع موادی که برای ساخت روکش های دندانی استفاده می شوند، یا حاصل ترکیب سرامیک و فلز هستند یا روکش های فاقد فلز مانند روکش های زیرکونیا هستند. ترمیم دندانی روی ایمپلنت به شکل یک تکه ارسال می شود. دیگر لازم نیست یک مرحله امتحانی انجام شود، مخصوصاً زمانی که قالب گیری به درستی انجام شده باشد. گام های زیر مراحلی هستند که پس از تحویل روکش های تمام سرامیک زیرکونیا از آزمایشگاه، برای اتصال آنها با پیچ به ایمپلنت، باید طی شوند.
- خارج کردن هیلینگ اباتمنت: هیلینگ اباتمنت با یک پیچ گوشتی دستی رو به خارج پیچانده شده و بیرون آورده می شود. مخاط اطراف ایمپلنت باید بررسی شود تا اطمینان حاصل شود هیچ التهابی وجود ندارد.
مراحل نصب روکش به ایمپلنت دندانی
- روکش به مدت دو دقیقه داخل دهانشویه کلرهگزیدین غوطه ور می شود تا ضد عفونی شود، سپس روی ایمپلنت قرار می گیرد و با یک پیچ گوشتی دستی پیچ می شود.
مراحل نصب روکش به ایمپلنت دندانی
- پس از تنظیم روکش از نظر رنگ و اکلوژن روی ایمپلنت، ماده ای انعطاف پذیر مانند یک تک کوچک پنبه داخل حفره دسترسی روکش دندان قرار داده می شود.
مراحل نصب روکش به ایمپلنت دندانی
مواد دیگر مانند تفلون یا موم دندانپزشکی می توانند برای همین هدف استفاده شوند؛ این کار اجازه دسترسی راحت به پیچ اباتمنت در آینده را می دهد. بقیه کانال به طور موقت پر می شود.
مراحل نصب روکش به ایمپلنت دندانی
بستن پیچ روی ترمیم دندانی می تواند منجر به وارد آمدن فشار به مخاط اطراف ایمپلنت شود؛ این می تواند منجر به ایسکمی (کمبود خونرسانی) کوتاه مدت بافت های نرم شود.
مراحل نصب روکش به ایمپلنت دندانی
- گرفتن یک تصویر رادیوگرافی پری آپیکال از ایمپلنت در امتداد محور طولی ضرورت دارد، تا بتوان اطمینان حاصل نمود که اباتمنت به طور کامل روی ایمپلنت نشسته است.
مراحل نصب روکش به ایمپلنت دندانی
- پس از تأیید قرار گیری درست روکش با استفاده از تصویر رادیوگرافی با اشعه ایکس، به بیمار اجازه داده می شود به مدت چند هفته از ترمیم جدید خود استفاده کند. سپس پر شدگی موقت قبلی تخلیه می شود، و پیچ اباتمنت به اندازه مقدار نیروی گشتاور پیشنهادی (مثلاً ۲۵ Ncm) مجدداً سفت می شود. این اندازه با استفاده از وسیله ای به نام torque wrench اندازه گیری می شود که برای وارد کردن نیروی گشتاور به ایمپلنت استفاده می شود.
مراحل نصب روکش به ایمپلنت دندانی
باید دقت شود که سطح گشتاور مکانیکی باید از دستورالعمل های شرکت تولید کننده پیروی کند و معمولاً برای روکش های تمام سرامیکی در مقایسه با روکش هایی که بر پایه فلز هستند کمتر است.
مراحل نصب روکش به ایمپلنت دندانی
یک گلوله پنبه ای کوچک یا یک تکه تفلون مجدداً داخل حفره دسترسی کانال قرار داده می شود؛ حفره باز آن با استفاده از ترمیم رزین کامپوزیتی پر می شود.
مراحل نصب روکش به ایمپلنت دندانی
- پس از قرار گیری ترمیم نهایی روی روکش، از دندان مجدداً تصویر رادیوگرافی پری آپیکال با اشعه ایکس گرفته می شود؛ این تصویر برای مراجعات بعدی و مقایسه سطح استخوان با تصاویر بعدی مفید خواهد بود. جلسه بعدی باید قبل از چهار ماه پس از دریافت روکش دندانی انجام شود. علاوه بر این، بیمار باید دستورالعمل های لازم برای مراقبت درست از ایمپلنت و رعایت بهداشت دهان و دندان ها تا مراجعه بعدی را دریافت نماید.
مراحل نصب روکش به ایمپلنت دندانی
چرا روکش های پیچ شونده؟
انتخاب از بین روکش های پیچ شونده و روکش هایی که با چسب روی ایمپلنت قرار می گیرند تصمیمی است که نیاز دارد نکات مختلفی مد نظر قرار گیرند. دندانپزشک باید اطلاعات کافی در خصوص مزایا و معایب هر دو نوع روکش داشته باشد و با مد نظر قرار دادن عوامل زیر و بر اساس شرایط بیمار یکی از آنها را انتخاب کند.
قابلیت بازیابی
مهمترین مزیت روکش های پیچ شونده قابلیت بازیابی آنها است. همواره یکی از بهترین مزایا این بوده است که بتوان روکش ایمپلنت را به راحتی برداشت یا در صورت شل شدن پیچ، دوباره آن را محکم کرد، و در صورت شکستن روکش و نیاز به تعویض روکش، یا حتی نیاز به تعویض پیچ، بررسی ایمپلنت و نیز پاکسازی بافت های اطراف، به راحتی می توان پیچ را برداشت. در مقایسه، برداشتن روکش های سمان شونده، اگر از نوع تمام سرامیک باشند، دردسر آفرین است.
بهداشت
سمان اضافی به جا مانده پشت ترمیم روی ایمپلنت یکی از مشکلات اصلی است و می تواند منجر به آسیب به بافت نرم، تحلیل استخوان، و التهاب مزمن شود. تحقیقات گذشته حاکی از این هستند که بافت نرم پیرامون روکش های پیچ شونده سالم تر از بافت نرم پیرامون روکش هایی است که با چسب روی ایمپلنت قرار می گیرند. با این حال، با پاکسازی و زدودن با دقت چسب باقی مانده، خطر به جا ماندن چسب زیر بافت لثه که می تواند منجر به پری ایمپلنتایتیس شود را کاهش دهد.
نگهداری
ارتفاع اباتمنت، مقدار فشاری که وارد می شود، و سطح مقطع، همگی عواملی هستند که روی نگهداری از روکش های سمان شونده تأثیر می گذارند. ارتفاع اباتمنت برای نگهداری درست از کل ایمپلنت حائز اهمیت است. اباتمنت هایی که جداره های بلندتری دارند سطح مقطع های بزرگتری دارند، در نتیجه پایدارتر هستند. حداقل لازم است ارتفاع اباتمنت ۵ میلی متر باشد تا روکش به خوبی با چسب روی آن باقی بماند. بنابراین، روکش های پیچ شونده در مواردی لازم هستند که فضای داخل استخوان آلوئولار محدود است و ایجاب می کند اباتمنت کوتاه تر از ۵ میلی متر استفاده شود.
زیبایی
در روکش های پیچ شونده، حفره دسترسی روی قسمت مرکزی سطح جونده آن وجود خواهد داشت. حفره جای پیچ در دندان های مصنوعی ممکن است زیبایی، اکلوژن و استحکام آن را با مشکل مواجه سازد؛ مخصوصاً وقتی قطر پیچ زیاد است. کاملاً واضح است که روکش های سمان شونده هیچ حفره دسترسی ندارند. روکش های تمام سرامیک پیچ شونده با این چالش مواجه نیستند که تغییر رنگ زیرین ناشی از قابل مشاهده بودن از طریق حفره دسترسی اکلوزال را پس از سیل شدن با چسب مخصوص بپوشانند.
انحراف ایمپلنت
بویژه زمانی که روکش های پیچ شونده به گونه ای طراحی شده اند که یک انتخاب زیبایی باشند، جراح باید انحراف فیکسچر ایمپلنت را حین طراحی فرایند جراحی مد نظر قرار دهد. این موضوع عموماً منجر به بروز مشکل برای ایمپلنت های عقب دهان نمی شود، زیرا ایمپلنت های عقب دهان، نسبت به استخوان آلوئولار و دندان ها بیشتر در محور طولی قرار می گیرند. با این حال، این می تواند برای دندان های جلوی دهان مشکل آفرین باشد زیرا ایمپلنت ها باید زاویه ای به سمت زبان داشته باشند تا اجازه دهند پیچ از بخش سینگولوم (برجستگی بزرگ و کاملاً گرد واقع شده در سطح لینگوال دندان های قدامی) دندان مصنوعی قابل مشاهده باشد.
