ایمپلنت های زاویه دار

جایگزینی دندان های از دست رفته با ایمپلنت های دندانی بیش از ۵۰ سال است که انجام می شود و به عنوان یک روش درمان شدنی برای جایگزینی دندان های از دست رفته تلقی می شود. ایمپلنت های دندانی نخستین بار توسط دندانپزشکی معرفی شدند که مشاهده کرد بدن انسان نه تنها تحمل تیتانیوم را دارد، بلکه با بافت استخوان زنده پیوند می خورد.

بیمارانی که تحلیل استخوان شدید داشته اند، برای موفقیت آمیزتر بودن نتایج درمان، از قبل نیاز به فرایندهای تقویت استخوان و سینوس لیفت دارند. روش های درمان متعددی برای بازسازی و احیاء ثابت قسمت های بی دندان ماگزیلا و مندیبل شناسایی شده اند، که عبارتند از: بازسازی با یا بدون فرایند تقویت استخوان، بالا بردن کف سینوس با پیوندهای مداخله گر استخوان، تغییر محل عصب، فرایندهای متعدد پیوند، شکل گیری پراکنده استخوان، دو نیم کردن تیغه آلوئولار. این فرایندها نه تنها طول درمان را افزایش می دهند، بلکه مرگ و میر بیمار در طول موارد احیاء ایمپلنت را بالا می برند.

ایمپلنت های معمولی، مورب، و زیگوماتیک، روش های درمانی هستند که نیاز به تقویت استخوان یا دیگر روش های درمان جراحی ندارند.

ایمپلنت های زاویه دار

ایمپلنت های زاویه دار نخستین بار در اوایل دهه ۱۹۹۰ معرفی شدند. ایمپلنت ها در اصل به این دلیل مورب قرار داده می شدند تا از برخی ساختارهای آناتومیکال خاص عبور کنند که در غیر اینصورت اجازه نمی دادند جراح آنها را در منطقه هایی مانند سینوس ماگزیلا، کانال عصبی تحتانی آلوئولار، منتال فورامن، فرو رفتگی های لینگوال مندیبل و فرو رفتگی های باکال ماگزیلا قرار دهد.

ایمپلنت های مورب یا زاویه دار خلفی به صورت دیستال، علاوه بر عبور از محدودیت های آناتومیکال، منجر به افزایش ارتفاع سطح قطعه زیبایی می شود و در نتیجه اجازه می دهد توزیع بار بهتر انجام شود و ارتفاع کانتی لور را کاهش دهد.

ایمپلنت های دندانی زاویه دار دارای ویژگی اصلاح زاویه ۱۲، ۲۴، یا ۳۶ درجه هستند که اجازه می دهند بتوان ایمپلنت را درون استخوان موجود جای داد، بدون صرف زمان و انجام فرایندهای دردناک پیوند و تقویت استخوان.

از آنجا که استفاده از ایمپلنت های مورب در کنار اباتمنت های زاویه دار، فیکسچر پلت فرم به بهترین زاویه زیبایی ممکن و نسبتاً موازی با دیگر ایمپلنت های دندانی در قوس دندانی ظاهر می شود، در نتیجه ساخت دست دندان های کامل پیچ شونده را ممکن می سازد. و متعاقب آن، استفاده از سمان (چسب) و اباتمنت های زاویه دار پر هزینه حذف خواهد شد.

ایمپلنت های زاویه دار

نیاز به ایمپلنت های زاویه دار

ایمپلنت های زاویه دار در درمان فک هایی که هیچ دندانی ندارند مفید است و می توان از انجام فرایندهای تقویت استخوان و مداخله در ساختارهای آناتومیکال در طول جراحی پرهیز نمود. با این حال، مورب کردن ایمپلنت های دیستال در احیاء کل قوس دندانی اجازه می دهد طول کانتی لور را کاهش داد و فضای قدامی- خلفی بین جلویی ترین ایمپلنت و عقبی ترین ایمپلنت را تقویت نمود، همراه با چندین مزیت دیگر از نظر زیبایی.

مشکلات و عوارض جراحی در طول جایگذاری ایمپلنت ها در قسمت های خلفی مانند تحلیل استخوان، کیفیت ضعیف استخوان، شکل استخوان، محل منتال فورامن یا حلقه عصب آلوئولار، وجود سینوس، عصب مندیبولار، و کانال همراه با مندیبل و ماگزیلا می توانند مراقبت شوند.

ایمپلنت های زاویه دار

دلایل استفاده از ایمپلنت های زاویه دار

1. برای حصول استحکام اولیه ایمپلنت
2. مورد استفاده در حداقل پهنای استخوان ۵ میلی متر و حداقل ارتفاع ۱۰ میلی متر استخوان از دندان نیش در ماگزیلا و ۸ میلی متر در مندیبل.
3. اگر زاویه ۳۰ درجه یا بیشتر باشد، ایمپلنت زاویه دار می تواند با یک اسپلینت بسته شود.
4. برای ایمپلنت های زاویه دار خلفی، حفره های دسترسی دیستال به پیچ ها باید در قسمت اکلوزال دندان مولر اول، دندان پرمولر دوم، یا دندان پرمولر اول قرار بگیرند.
5. بهبود عملکرد جویدن از نظر مؤثر بودن و فشار بایت.

مزایای ایمپلنت های زاویه دار

1. ثبات در حداقل حجم استخوان: هر چه ایمپلنت برای مدت زمان طولانی تری بتواند در حداقل حجم استخوان استفاده شود، با مزیت افزایش سطح تماس استخوان با ایمپلنت و کاهش نیاز به تقویت عمودی استخوان همراه خواهد بود.
2. نتایج بالینی بهتر هستند.
3. نیاز به پیوند استخوان از بین می رود.
4. می تواند در بیمارانی انجام شود که بیماری های سیستمیکی دارند که برای پیوند استخوان مشکل بوجود می آورند.
5. زاویه دار کردن اجازه می دهد از برخورد با ساختارهای آناتومیک اجتناب نمود.
6. مزیت بیومکانیکال در استفاده از ایمپلنت های زاویه دار دیستال به جای استفاده از واحدهای کانتی لور دیستال.
7. کاهش طول کانتی لور بدون انجام جراحی پیوند استخوان یا سینوس لیفت.
8. جایگزینی برای فرایند تقویت کف سینوس ماگزیلا.
9. ایمپلنت هایی که زاویه آنها در جهت دیستال است انتقال بارگذاری آنها بهتر از ایمپلنت های عمودی صورت می گیرد.

معایب ایمپلنت های زاویه دار

1. فرایند به تکنیک حساس و وابسته است.
2. باید جراح مهارت و تجربه زیادی داشته باشد.
3. لازم است از راهنمای جراحی کامپیوتری برای قرار گیری ایمپلنت در زاویه مطلوب استفاده شود.
4. حتی تغییرات کوچک در زاویه دار کردن نمی توان ایجاد کرد.
5. مطالعات در دراز مدت روی این تکنیک انجام نشده اند.

مقایسه ایمپلنت های زاویه دار و ایمپلنت های معمولی

طرح ایمپلنت

ایمپلنت های مورب با بدنه مخروطی شکل در زاویه های ۱۲، ۲۴، و ۳۶ درجه، با قطرهای ۴، ۵، و ۶ میلی متر، و ۵/۸ تا ۱۸ میلی متر موجود هستند.

ایمپلنت های زاویه دار

ایمپلنت های All-on-4

ایمپلنت های All-on-4 برای بیمارانی ابداع شد که همه دندان های خود در یک قوس دندانی را از دست داده بودند تا با استفاده از تنها چهار ایمپلنت بارگذاری برای یک بارگذاری فوری با یک ترمیم کل قوس دندانی، برای آنها ترمیمی کارآمد و مؤثر فراهم شود.

مورب کردن دو ایمپلنت خلفی سطح تماس استخوان با ایمپلنت را افزایش می دهد و حتی با کمترین حجم استخوان نیز بیشترین حمایت از استخوان را ارائه می دهد. مورب کردن ایمپلنت در ماگزیلا اجازه بهبود انکوریج در کیفیت بهتر استخوان قدامی، و انکوریج بیوکورتیکال در استخوان کورتیکال دیواره سینوس را می دهد.

مشخصه ویژه فکی که هیچ دندانی ندارد، تحلیل استخوان مربوط به کاهش حجم استخوان و کاهش کیفیت استخوان است.

این ویژگی ها ممکن است باعث شوند انجام پیوند استخوان قبل از کارگذاری ایمپلنت ها ضروری باشد. تکنیک های تقویت استخوان مانند تقویت سینوس، با رویکرد پنجره جانبی (در ماگزیلا) و تنها تغییر محل پیوند یا عصب (در مندیبل)، رویکردهای سنتی هستند، با این حال، آنها به میزان چشمگیری هزینه ها را بالا می برند و طول درمان را نیز افزایش می دهند.

جایگزین های دیگر مانند استفاده از کانتی لورهای دیستال بلند، ایمپلنت های کوتاه، یا ایمپلنت هایی که داخل استخوان زیگوماتیک یا پلیت بال مانند مزایایی ارائه می دهند اما موفقیت قابل پیش بینی نیاز به تخصص قابل توجهی دارد.

اصول ایمپلنت های All-on-4

چهار ایمپلنت- دو ایمپلنت صاف در جلو و دو ایمپلنت زاویه دار در عقب، پروتز موقتی و ثابت را حمایت می کنند که بلافاصله بارگذاری می شوند.

ایمپلنت های زیگوماتیک

ایمپلنت های زیگوماتیک بویژه برای بیمارانی مناسب هستند که آتروفی پیشرفته ماگزیلا داشته اند و کسانی که نمی خواهند مشکلات و عوارض پس از فرایند پیوند استخوان را تحمل کنند. این ایمپلنت ها ممکن است در قسمت پالاتال ظاهر شوند، که از سینوس ماگزیلا عبور می کند و به استخوان زیگوماتیک تکیه می کند. با تکنیک ایمپلنت های “ماگزیلای اضافی” می توان از ظهور در قسمت پالاتال پرهیز نمود، جایی که ایمپلنت زیگوماتیک از درون دیواره جانبی (لترال) سینوس ماگزیلا عبور می کند.

ایمپلنت های زاویه دار

ایمپلنت های Pterygoid

قسمت عقبی استخوان ماگزیلا محدودیت های زیادی برای جایگذاری ایمپلنت های دندانی دارد، از جمله کیفیت و کمیت ضعیف استخوان. وجود سینوس ماگزیلا، مشکلات قابلیت دسترسی، و دشواری در رعایت بهداشت را به بار می آورند.

علاوه بر این ویژگی های عجیب و غریب آناتومیک و دسترسی دشوار، در قسمت دندان های مولر در مقایسه با قسمت های دیگر، بار اکلوزال زیادی وجود دارد که منجر به پایین آمدن نرخ موفقیت نسبت به جاهای دیگر در ماگزیلا یا مندیبل می شود.

این ایمپلنت ها نسبت به تکنیک های دیگر مزایایی دارند: آنها اجازه می دهند در قسمت خلفی ماگزیلای آتروفی شده/ تحلیل رفته بدون سینوس لیفت یا پیوند استخوان انکوریج بوجود بیاید، استحکام کافی حاصل شود و نرخ موفقیت در دراز مدت بالا برود. بعلاوه، کانتی لورهای خلفی می توانند حذف شوند و بارگذاری در محور طولی بهبود پیدا خواهد کرد.

نکات مهم

در بیمارانی که فک بالای آنها هیچ دندانی ندارد، به خاطر محدودیت استخوان و وجود سینوس ماگزیلا، قرار گیری ایمپلنت ها می تواند دشوار باشد. ایمپلنت های Pterygoid نرخ موفقیت بالایی دارند، سطوح تحلیل استخوان به اندازه ایمپلنت های سنتی است، عوارض جانبی و مشکلات در حداقل میزان خود قرار دارند، و توسط بیمار قابل قبول هستند. با این حال، ایمپلنت های pterygoid اساساً در بیمارانی که نسبتاً بدون دندان هستند به عنوان جایگزینی برای فرایندهای سینوس لیفت مورد بررسی قرار گرفته اند.

نتیجه گیری

ایمپلنت های زاویه دار یکی از راهکارهای درمان برای بیمارانی هستند که دندذان ندارند و با نتایج قابل پیش بینی همراه هستند. جایگذاری و زاویه دهی ایمپلنت ها در مفهوم All-on-4 در مقایسه با جایگذاری در جهت محور طولی در یک حالت عمودی منحصر به فرد است.

علاوه بر ساختارهای آناتومیک فرعی، این زاویه دهی اجازه می دهد بتوان ایمپلنت های بلندتر را استفاده کرد که سطح تماس استخوان با ایمپلنت را افزایش می دهد. این مزیت بیومکانیکی کانتی لورهای خلفی را کاهش می دهد و اجازه می دهد ایمپلنت های دندانی با فاصله خوب در کنار یکدیگر قرار بگیرند.

کاهش ها در تعداد ایمپلنت ها و اجزاء آنها نیاز به تقویت به صرفه بودن قیمت این مفهوم در مقایسه با بازسازی با ایمپلنت های سنتی دارد.

با این حال، شکست ایمپلنت ها با این تکنیک نسبتاً کمتر است، و شکست های زود هنگام می توانند با تغییر ترمیم های موقتی حل شوند و ایمپلنت ها می توانند تعویض شوند و با همان ترمیم ها استفاده شوند. پس از این، ترمیم نهایی می تواند پس از تأیید پیوند و جوش خوردن در بهترین حالت ساخته شود. در بیمارانی که عوامل خطر بیشتری دارند، قرار گیری ۵ ایمپلنت اضافی در مندیبل یا ۶ ایمپلنت در ماگزیلا می توانند لحاظ شوند.

تأثیرگذاری دراز مدت تکنیک All-on-4 و مزایای متعدد آن، مانند عملکرد و زیبایی سریع، کاهش مرگ و میر میزان رضایت بیشتر بیمار، و هزینه های نسبتاً کمتر ، باید هنگام ارزیابی گزینه های درمان برای یک فک بدون درمان مد نظر قرار بگیرند.